Mijn vriend Pierrot 2024

In het najaar van 2024 speelde het dertigjarige Al Dente Mijn vriend Pierrot, een vrije bewerking van de roman Pierrot mon ami (1943) van de Franse schrijver en dichter Raymond Queneau (1903-1976). In 1995 verscheen van het boek een Nederlandse vertaling. Jos Nijhof las die vertaling en was meteen verkocht. Eerder al raakte hij gefascineerd door Queneaus Stijloefeningen (Exercises de style, 1947), op basis waarvan Al Dente in 2000 een toneelbewerking presenteerde met Erik Basselier en Jasper Groos.

Mijn vriend Pierrot bevat veel kenmerken van een misdaadverhaal, en aanvankelijk wilde Queneau inderdaad een verhaal in dat genre schrijven. Maar allengs kregen de personages – eigenwijs als ze waren – hun eigen ideeën over hun lotsbestemming. Ten slotte capituleerde Queneau met als resultaat dat de lezer – en bij Al Dente de toeschouwer – tevergeefs zoekt naar een misdaad of een mysterie, laat staan naar een oplossing of een verklaring. Desondanks valt er van alles te beleven in dit verhaal: waar de zekerheden ontbreken, ontstaat immers volop ruimte voor de verbeelding.

Op een bijzondere locatie, de voormalige Watergasfabriek op het Energiepark in Leiden, intussen beter bekend als de Leiden Art Hub, streek Al Dente drie weken lang neer om het publiek te vermaken in een vrijwel steeds uitverkocht huis. De reis leidde naar een Parijs dat er niet meer is. Naar kermisattracties waarvan de houdbaarheidsdatum allang is verstreken, naar het graf van een prins uit het bergachtige, maar niet bestaande land Poldevië, naar rekenvaardige foxhonden en jonglerende zeeleeuwen, maar vooral naar Pierrot, die de vriend werd van ons allemaal en die alles maar zo’n beetje over zich heen liet komen.